Το Δημοτικό μας σχολείο

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΧΟΛΕΙΟ

(Διονυσίου Ν. Μπώκου: «ΜΥΡΣΙΝΗ – Η ιστορία και ο κόσμος της»

ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄ - ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΧΟΛΕΙΟ – ΚΕΦ.1,2,3 – Σελ.86-91)

                            

1.      Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ (1902-1995)

 Από της συστάσεως του νέου Ελληνικού κράτους και μέχρι το 1902, οι μαθητές της Μυρσίνης, παρακολούθησαν τα μαθήματα του Δημοτικού, όπως και του Σχολαρχείου, στα Λεχαινά.

            Το έτος όμως εκείνο, το 1902, υπογράφηκε η απόφαση ίδρυσης Δημοτικού Σχολείου και στη Μυρσίνη (Σουλειμάναγα), το οποίο και λειτούργησε αμέσως, δηλαδή, από τη σχολική χρονιά 1902-1903. Έτσι, οι μικροί μαθητές της Μυρσίνης δεν μετακινούνο πλέον.

            Βασική αιτία της ίδρυσης του Σχολείου, φαίνεται να ήταν η δημογραφική ¨έκρηξη¨ του οικισμού, στο τέλος του 19ου αιώνα. Απόδειξη δε τούτου αποτελεί ο μεγάλος – επίσημος – αριθμός μαθητών (132).

            Το πρόβλημα όμως που αντιμετώπιζε το Σχολείο όπως και τα περισσότερα στην περιοχή, ήταν εκείνο της στέγης. Και σ’αυτό, δοκιμάστηκε σκληρά. Από την αρχή της λειτουργίας του και για μισό αιώνα (1902-1953) μεταστεγάζεται συνεχώς. Η κατασκευή σχολικού κτιρίου είναι αδύνατη. Αδυνατεί το κράτος. Δεν υπάρχουν χρήματα…

            Έτσι, το σχολείο, άλλοτε λειτουργεί σε αίθουσες που διαθέτει η ίδια η κοινότητα π.χ στο κοινοτικό κατάστημα (βρισκόταν στο κέντρο της σημερινής πλατείας Αγίου Νικολάου), άλλοτε σε αίθουσες ή οικήματα επί ενοικίω (οίκημα Νικόλα Μπώκου, οίκημα Βυθούλκα κλπ) και άλλοτε σε κάποιες αίθουσες που παραχωρούντο δωρεάν.

            Το 1953, μετά από πολλούς αγώνες και συνεχή προσφορά όλων των Μυρσιναίων, το Δημοτικό Σχολείο Μυρσίνης απόκτησε σύγχρονη, άνετη, μόνιμη και προπαντός δική του στέγη!. Και είναι το γεγονός για το οποίο οι Μυρσιναίοι δικαιούνται να αισθάνονται υπερήφανοι!.

            Χωρίς κρατική αρωγή σχεδόν, εκτός από μια μικρή χρηματοδότηση μετά από ενέργειες του Βουλευτού Ηλείας, τότε Πολυζωγόπουλου, η Μυρσίνη εργάστηκε και κινήθηκε ως ένας άνθρωπος και το κατάφερε. Έξη τεράστιες αίθουσες, γραφείο και βοηθητικοί χώροι συγκροτούν πλέον το Δημοτικό Σχολείο Μυρσίνης!.

            Αξίζει δε, να αναφερθούμε διεξοδικότερα πάνω σ’αυτό το θέμα. Να δούμε κάποιες από εκείνες τις χαρακτηριστικές, τις ανεπανάληπτες όσο και συγκινητικές πτυχές του μεγάλου εγχειρήματος.

 

2. ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΉΣ

            Οι Μυρσιναίοι, αφ’ότου το 1912 η κοινότητά τους, όπως είδαμε στο κεφάλαιο ¨Ιστορικά στοιχεία¨, έγινε ανεξάρτητη, ζητούν επιτακτικότερα, από την Πολιτεία λύση σε δύο σοβαρότατα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, ως άνθρωποι και ως κοινωνικό σύνολο.

            Πρώτον, αντιπλημμυρικά έργα για να γλιτώσουν από το ¨ποτάμι¨ που τους πνίγει κάθε χειμώνα (βλέπε κεφάλαιο ¨ποτάμι¨) και δεύτερον, την διάθεση κονδυλίων για την κατασκευή Σχολικού κτιρίου. Και για τα δύο όμως εισπράτουν υποσχέσεις, οι οποίες μένουν πάντα ανεκπλήρωτες.

            Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση οι Μυρσιναίοι αποφασίζουν να ριχτούν στον αγώνα μόνοι για να λύσουν τουλάχιστον το ένα πρόβλημα, αυτό της στέγης του Σχολείου!. Εδώ όμως θα αντιμετωπίσουν ένα πολύ σοβαρό εμπόδιο, παρά την καλή τους διάθεση για αγώνα: Την έλλειψη οικοπέδου!. Δεν αργεί όμως να έρθει η λύτρωση. Το 1950, χρονολογία – σταθμός για το σχολικό ζήτημα – εξασφαλίζεται το οικόπεδο, που έρχεται ως θείο δώρο!. Ο κόσμος της Μυρσίνης, της κωμόπολης πλέον – ο πληθυσμός εγγίζει τις 2000 – κάνει αμέσως πράξη την μεγάλη απόφασή του. Η απόκτηση του οικοπέδου σημαίνει πραγματικό συναγερμό στο χωριό!.

            Η υπόθεση του οικοπέδου εκτυλίσσεται ως εξής: Το 1944, ο Ιωάννης Κολλιόπουλος παραχώρησε στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, οικόπεδο 3.376 Μ2, με το υπ’αριθμ. 7338/1-1-1944, Συμβόλαιο Δωρεάς.

            Είναι ακόμη κατοχή. Μετά την φυγή των Γερμανών ακολουθεί ο εμφύλιος που θα διαρκέσει μέχρι το 1949. Μέσα σ’αυτή τη θύελλα, το χωριό κοιτάζει πώς να κρατήσει την αγάπη μεταξύ του κόσμου του. Και την πρωτοβουλία γι’αυτό την παίρνουν οι νέοι τότε της Μυρσίνης! Μέσα λοιπόν σ΄εκείνη τη θύελλα, οι νέοι ιδρύουν τον ¨ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΟΜΙΛΟ¨ (1945) και συγκροτούν γκοτσαριά (1946), την πρώτη μεταπολεμική γκοτσαριά της περιοχής!.

            Το χωριό παίρνει θάρρος και ξαναφέρνει στο προσκήνιο το θέμα του σχολείου. Ακολουθεί μια σειρά συζητήσεων και διαβουλεύσεων, όπου μέσα από αυτές ξεπηδά η λύση. Η εκκλησιαστική Επιτροπή, με πρόεδρο τον π. Χαράλαμπο Διαμαντόπουλο, από το Στρούσι που χρημάτισε εφημέριος στην Κοινότητά μας για μικρό διάστημα (η πρεσβυτέρα του ήταν από την Μυρσίνη το γένος Μανιάτη), με απόφασή της μεταβιβάζει το οικόπεδο Κολλιόπουλου στην Σχολική Επιτροπή, για την κατασκευή του Σχολείου!.

            Πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής ήταν ο Γραμματέας της Κοινότητας Μιχάλης Μανιάτης.

            Το οικόπεδο μεταβιβάστηκε με το υπ’αριθμ. 13623/21-8-1950 Συμβόλαιο, το οποίο συνέταξε ιδιοχείρως ο τότε επιθεωρητής των Σχολείων της περιοχής.

            Μετά από αυτό το γεγονός που έδωσε την ποθητή λύση στην έλλειψη οικοπέδου, οι Μυρσιναίοι συγκρότησαν αμέσως ΕΡΑΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ, ενώ ο ¨Θεατρικός Όμιλος¨ και η Γκοτσαριά τίθενται αλληλέγγυοί της. Την ερανική επιτροπή αποτελούσαν οι : Κολλιόπουλος Ανδρέας, Κοντάνας Νιόνιος (δάσκαλος),Μπώκος Γεώργιος, Τσίρος Νικήτας και οΠαλαιολόγος Ανδρέας (που διέθετε το κάρρο του για τις μεταφορές). Όλοι προεστοί.

            Με τον πόθο στα στήθη να δουν οι Μυρσιναίοι Σχολείο δικό τους, άρχισαν όλοι να προσφέρουν σ’αυτήν την προσπάθεια, χωρίς λύπηση! Χρήματα, προϊόντα από κάθε παραγωγή,(σιτάρι, σταφίδα, καλαμπόκι κλπ μέχρι κυπαρίσσια για την σκεπή) και ότι μπορούσαν. Ο θεατρικός όμιλος και η γκοτσαριά κάνουν επίσης ότι μπορούν. Ένας αγώνας ζηλευτός που φέρνει γρήγορα τα πρώτα αποτελέσματα. Την θεμελίωση!. Μέσα σ’ένα χρόνο. Το 1951!.

            Γι’ αυτήν την συνεχή προσφορά του Μυρσιναίου, που ποτέ δεν τον κούρασε, που ποτέ δεν τον έκανε να βαρυγκομίσει, παραθέτουμε δύο από τις χαρακτηριστικότερες και συγκινητικότερες περιπτώσεις, που δίνουν την διάσταση του πόθου για απόκτηση Σχολείου και του μέτρου της προσφοράς ¨χωρίς λύπηση¨!.

            Ο Νιόνιος ο Κοντάνας, ο δάσκαλος, μέλος της Ερανικής Επιτροπής διηγείται: ¨Μια μέρα είχαμε βγει στις εξοχές με σκοπό να συγκεντρώσουμε κυπαρίσσια για την σκεπή και τις λοιπές ανάγκες ξυλείας του σχολείου. Είμαστε στη ¨Ράχη¨. Περάσαμε κάποια στιγμή και από το κτήμα του αείμνηστου Ντίνου Περγάρη. Είχε, κάτι κυπαρίσσια. Αφήσαμε τον εργάτη, τον Τάση Παλαιολόγο, να κόψει δύο κυπαρίσσια και εμείς προχωρήσαμε προς το σπίτι του, να τον βρούμε να τον ενημερώσουμε και να τον ευχαριστήσουμε. Τον βρήκαμε στο αλώνι να απλώνει σταφίδα με την γυναίκα του την Πηνελόπη. ¨Ντίνο, κόψαμε δύο κυπαρίσσια για τη σκεπή του σχολείου¨ του είπα. Και εκείνος αντί άλλων μας απάντησε: ¨Ν’αγιάσουν τα χέρια σας! Καλά κάνατε. Για το σχολείο;. Να κόψετε άλλα δύο!¨. Τα λόγια του εκείνα μας συγκίνησαν. Να σκεφτεί κανείς ότι είχε εφτά κυπαρίσσια όλα κι όλα!¨.

            Το 1951, στην θεμελίωση είχε παραβρεθεί και ο επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων. Μετά την τελετή, στην οποία παραβρέθηκε σύσσωμο το χωριό, στο κέντρο της αγοράς, μπροστά στο καφενείο του Μπουντανιώζου εξεφώνησε λόγο, συγχαίροντας τους Μυρσιναίους για την προσπάθειά τους ¨που περνά τα όρια του άθλου¨, αναλύοντας παράλληλα τη σημασία της έννοιας αυτής καθαυτής, Σχολείο- παιδεία!.

            Κλείνοντας το λόγον του κάλεσε τους Μυρσιναίους να ρίξουν στο καλαθάκι του εράνου, που ήταν τοποθετημένο μπροστά του, πάνω στο τραπέζι που χρησιμοποιούσε ως αναλόγιο, ό,τι μπορούσε ο καθένας.

            Ο πρώτος που κινήθηκε προς το καλαθάκι ήταν ένας από τους πιο φτωχούς αλλά περήφανους τότε πολύτεκνους Μυρσιναίους βιοπαλαιστές. Ήταν ο Ανδρέας Αγγελόπουλος. Με χαμόγελο και τη χαρά να λάμπει στο πρόσωπό του, πέρασε μπροστά και με την ευχή ¨και του χρόνου τα παιδιά στις αίθουσες¨ άφησε όλες του τις οικονομίες! Πενήντα δραχμές τότε!!

            Τι να πρωτογράψει κανείς για κείνον τον υπέροχο κόσμο; Για κείνον τον κόσμο τον γεμάτο λεβεντιά και αρετές; Που, πέτυχε ένα θαύμα: Που, πέτυχε τη θεμελίωση σ’ένα χρόνο και στον επόμενο ενάμιση το είδε να λειτουργεί; Τι να πρωτογράψει κανείς…

 

3. ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟΥ

 

            Οι τεχνίτες μιας σύγχρονης κατασκευής, τότε ήταν ελάχιστοι. Η Ερανική Επιτροπή επέλεξε δύο από τους καλλίτερους της περιοχής και αυτοί ήταν, ο Κωνσταντίνος Παντής, από το Νεοχώρι και ο Γεώργιος Λέβεντος, Μυρσιναίος στην καταγωγή, εγκατεστημένος όμως μόνιμα στο Βαρθολομιό. Βοηθοί τους, ως εργάτες, ήταν όλοι οι Μυρσιναίοι, οι ικανοί για εργασία!.

            Ακόμη και οι μαθητές της Ε΄και της Στ΄ τάξης των ετών εκείνων βοήθησαν σε διάφορες εργασίες, όπως στη μεταφορά όλων των τούβλων κοντά στους μαστόρους. Αλλά και οι Μυρσιναίες νοικοκυρές!. Έδωσαν κι αυτές το δικό τους παρόν στο μεγάλο αγώνα, του χωριού, έχοντας την ευθύνη σίτισης των μαστόρων. Μόνες τους! Συνεννοούνταν μεταξύ τους, άψογα και αγαπημένα. Η μία ¨παρέδιδε¨ στην άλλη την φροντίδα της σίτισης, για την επόμενη, χωρίς ποτέ να δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα.

            Η κατασκευή του Δημοτικού Σχολείου της Μυρσίνης αποτελεί τελικά ένα υπέροχο έργο, ενός υπέροχου κόσμου!


* Το παρόν κείμενο είναι απόσπασμα από το συγγραφικό έργο του Μυρσιναίου Διονυσίου Ν. Μπώκου με τίτλο «ΜΥΡΣΙΝΗ – Η ιστορία και ο κόσμος της» (1996). Η μεταφορά του κειμένου από το υπόψη βιβλίο στην παρούσα ιστοσελίδα είναι αυτούσια, πλην όμως στερείται δυστυχώς της σχετικής εικονογράφησης που μπορεί κανείς να απολαύσει στην έντυπη μορφή.

** Ο Διονύσιος Ν. Μπώκος γεννήθηκε στη Μυρσίνη το 1942 και επαγγελματικά σταδιοδρόμησε στην Πολεμική Αεροπορία από το 1961, μέχρι και την αποστρατεία του ως Ανώτερος Αξιωματικός. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών και παππούς ενός εγγονού. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει μέχρι σήμερα δεκαεπτά (17) βιβλία ποικίλου περιεχομένου (λογοτεχνικά, ιστορικά, λαογραφικά κ.α). Έχει αρθρογραφήσει επί σειρά ετών σε αριθμό τοπικών εφημερίδων, ενώ από το 1990 μέχρι και το 2010 κυκλοφόρησε τη δική του τοπική εφημερίδα, τη «ΜΥΡΣΙΝΗ». Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Λογοτεχνών ΝΔ. Ελλάδος.

*** Οι Εθελοντές του χωριού μας, ευχαριστούν θερμά τον κ. Μπώκο, τόσο για την έμπρακτη στήριξη της προσπάθειας για ξαναζωντάνεμα του χωριού μας, όσο και για την μοναδικής αξίας διαχρονική προσφορά του στον τόπο μας, μέσα από το συγγραφικό του έργο.

Επισκεφθείτε μας