Ήθη και Έθιμα

ε.Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

            Το μυστήριο του γάμου γινόταν πάντα στην ενορία, ή στο χωριό, της νύφης. Σήμερα δεν τηρείται απόλυτα αυτό. Αν λοιπόν ο γαμπρός ήταν κι αυτός από το ίδιο χωριό τα πράγματα ήσαντε πιο εύκολα. Αν όμως ήταν από άλλο χωριό τα πράγματα ήταν πιο περίπλοκα.

            Στην πρώτη περίπτωση, ο χρόνος που μεσολαβούσε για την μετάβαση τόσο του γαμπρού όσο και της νύφης στην Εκκλησία ήταν σχετικά μικρός και η αναμονή του γαμπρού επίσης μικρή. Στην δεύτερη περίπτωση η αναμονή - ¨αγωνία¨ ήταν της νύφης και ήταν μεγάλη. ¨Άραγε ξεκίνησαν; Θα αργήσουν;¨ Κι ακόμη: ¨Κι αν δεν έρθει (ο γαμπρός) ¨; Πράγμα που συνέβαινε καμιά φορά. Εδώ, την αγωνία έδιωχναν οι ¨συγχαριάτες¨ ή ο ¨συγχαριάτης!¨. Συγχαριάτης ήταν ένας έφιππος στενός συγγενής της νύφης, που σε λογική απόσταση από το χωριό περίμενε να διακρίνει την συντροφιά του γαμπρού να έρχεται. Μόλις βεβαιωνόταν, καλπάζοντας έφτανε στο σπίτι της νύφης και φώναζε ¨έρχονται!¨, δίνοντας έτσι την χαρούμενη είδηση.

            Από εκεί και πέρα οι στιγμές μετριούνταν. Η νύφη χόρευε τον τελευταίο χορό ως ¨ελεύθερη¨ στο πατρικό της.  Και όλοι οι άλλοι την συντρόφευαν στο χορό, με τραγούδι, με κρασί, ασταμάτητα!.

            Η ¨ταβουλόβεργα¨ κόνταινε τους μουσικούς χρόνους και ο χορός γινόταν πιο γρήγορος. Αλλά και η συντροφιά του γαμπρού είχε ¨ζυγιά¨ και η ¨ταβουλόβεργα¨ ακουγόταν το ίδιο όταν έμπαιναν στο χωριό!.

            Μόλις δινόταν το μήνυμα ότι ο γαμπρός έφτασε στην εκκλησία, ξεκινούσε η πομπή της νύφης. Πρώτοι μπροστά οι χορευτές που ¨χόρευαν την νύφη¨. Χορευτές καλοί, με ¨τσαλιμάκια¨ ασταμάτητα. Πίσω από τους χορευτές η ¨ζυγιά¨ και πίσω σε μικρή απόσταση οι παράνυμφοι με τις λαμπάδες και την μπομπονιέρα του κουμπάρου, η νύφη που την συνόδευαν ο πατέρας και ο αδελφός και όλοι οι άλλοι συγγενείς και γνωστοί.

            Φθάνοντας στην εκκλησία ο πατέρας ¨παρέδιδε¨ την νύφη στον γαμπρό ο οποίος του φιλούσε το χέρι, όπως και τη νύφη και μπαίναν όλοι στην εκκλησία για να γίνει το μυστήριο. Πριν αρχίσει όμως, ο παπάς είχε ήδη λάβει την ¨σπάλα¨ στο ¨τράστο¨ και το κρασί!. Το μερίδιό του από το γάμο…

            Τελειώνοντας το μυστήριο και οι ευχές στους νεόνυμφους, ακολουθούσαν όλοι μαζί τον κεντρικό δρόμο μέχρι το σταυροδρόμι του χωριού, στην αγορά, χορεύοντας το ζευγάρι, όλοι οι χορευτές μαζί.

            Στο τέλος αυτού του χορού ήταν και οι αποχαιρετιστήριοι ασπασμοί ειδικά πατέρα και κόρης. Ο ασπασμός εκείνος ήταν και το σύνθημα για να φωνάξουν οι χορευτές του γαμπρού, που χόρευαν πια μόνον αυτοί. ¨Σας την πήραμε¨! Και αναχωρούσαν χορεύοντας για κάποια απόσταση. Μετά ανέβαιναν στα κάρρα ή στα άλογα και επέστρεφαν στο χωριό τους.

            Κατά την ίδια έννοια χόρευαν και ¨έπαιρναν¨ τη νύφη μέχρι και πριν από 40 και πλέον χρόνια όταν ήταν και οι δύο απ’το χωριό. Εκεί, στο κέντρο του χωριού, στο περίπτερο, γινόταν πάντα η ¨παράδοση¨.

            Στο άναμμα των λαμπάδων υπήρχε μια πρόληψη. Δεν έπρεπε το επιπλέον φυτίλι που καιγόμενο έπεφτε κάτω ή αν το έκοβε κάποιος, να ¨πέσει¨ σε ¨κακά¨ χέρια. Αυτό το ¨υλικό¨ σύμφωνα με την πρόληψη εκείνη, μπορούσε να ¨χρησιμοποιηθεί¨ εναντίον του ανδρισμού του γαμπρού!. Δηλαδή, μπορούσε κάποιος να τον ¨μποδέσει¨ (από το εμποδίζω)  και να μη μπορέσει να ανταποκριθεί στα συζυγικά του πλέον καθήκοντα!. Δηλαδή, εδώ αντιμετωπιζόταν μια περίπτωση ¨μαγείας¨…

Επισκεφθείτε μας