Θα ήταν παράλειψη, αν στην ιστορία του χωριού μας δε συμπεριλαμβάναμε και τον κινηματογράφο. Όπως μαθαίνουμε από τους παππούδες ή από τους γονείς μας ακόμη, ο πρώτος κινηματογραφιστής ήταν ο Νίκος Σοφιανός, ενώ αργότερα τη θέση του πήρε ο Γιάννης Σοφιανός. Η αίθουσα που γίνονταν οι προβολές άνηκε στον Νιόνιο Αλεβιζόπουλο. Ένα λευκό πανί στον τοίχο και μία μηχανή προβολής με λάμπα και ο κινηματογράφος ήταν έτοιμος. Αρχικά τα καθίσματα ήταν καρέκλες, αλλά αργότερα αντικαταστάθηκαν με μόνιμες θέσεις.

Τα καλοκαίρια ο κινηματογράφος λειτουργούσε στην αυλή, αντί για άσπρο πανί ασβέστωναν τον τοίχο και η ταινία παιζόταν εκεί.

 


 

 

Στους παλιούς τα ονόματα Παπανδρικόπουλος και Μαρνακαίος λένε πολλά, έρχονταν από την Αμαλιάδα , όταν ο κινηματογράφος ήταν έτοιμος και έπαιζε. Πριν παιχτεί το έργο γινόταν η απαραίτητη διαφήμιση στο χωριό με μεγάφωνα, η τιμή του εισιτηρίου ήταν 5 ή 10 δρχ.

Όλα τα έργα που παίζονταν στην Αθήνα μετά από λίγο καιρό παίζονταν και εδώ κωμωδίες, δράμα, ελληνικά, ξένα , περιπέτειες , θρησκευτικά και σπάνια τολμηρά έργα. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούσαν οι ταινίες του Ξανθόπουλου στην προβολή των οποίων μερικοί από το πολύ κλάμα έφευγαν πρίν δουν το τέλος του έργου. Οι θεατές ζούσαν το έργο. Απ’ ότι μαθαίνουμε οι ταινίες από το πολύ παίξιμο ήταν κομμένες και το έργο σταματούσε για λίγο και συνεχιζόταν αργότερα.

Σήμερα δεν έχουμε την ευτυχία να βλέπουμε ταινίες στο χωρίο μας. Ο Κινηματογράφος έδωσε τη θέση του σ’ άλλες δραστηριότητες. Στους παλιούς έχει μείνει η γλυκιά ανάμνηση, ενώ σε μας δε λέει τίποτα, πέρα απ’ όσα ακούμε από τους μεγάλους όταν νοσταλγούν τα παιδικά τους χρόνια.